Εν είδει κινηματογραφικής ανασκόπησης του 2012, τι καλύτερο από το να παρουσιάσουμε στο δεύτερο αυτό μέρος, τις αγαπημένες μας ταινίες, για αυτή τη χρονιά. Μοναδική προϋπόθεση, η ταινία να είχε πραγματοποιήσει κινηματογραφική προβολή τουλάχιστον μία φορά εντός συνόρων, είτε σε κάποιο Φεστιβάλ, είτε σε «κανονική» διανομή, το 2012. Πάμε λοιπόν να τις δούμε σε ένα άτυπο countdown
10. Στο Δρόμο (On The Road) του Βάλτερ Σάλες (Μεγ. Βρεττανία, Γαλλία, ΗΠΑ, Βραζιλία – 2012)
Η ταινία εκτυλίσσεται στα τέλη του 40 στην Νέα Υόρκη. Ο Σαλ Πάρανταϊς, ένας 24χρονος συγγραφέας, γνωρίζει τον Νταν Μοριάρτι, έναν 20χρονο πρώην φυλακισμένο με ευέλικτη ηθική, «τρομακτικά ενθουσιασμένο με τη ζωή» και την όμορφη σύζυγό του, Μέριλου. Οι τρεις τους περνάνε τις έντονες και γεμάτες αλκοόλ νύχτες τους κάνοντας όνειρα για έναν άλλο κόσμο, ενώ μπροστά τους ανοίγεται ένα συναρπαστικό ταξίδι στους ατέλειωτους αυτοκινητόδρομους των ΗΠΑ.
Ο πολυβραβευμένος βραζιλιάνος σκηνοθέτης Βάλτερ Σάλες (“Ημερολόγια Μοτοσικλέτας”) δημιουργεί ένα υπέροχο road movie, μεταφέροντας στον κινηματογράφο το “On The Road – Στο Δρόμο” του Τζακ Κέρουακ. Ένα μυθιστόρημα-σταθμό της λεγόμενης Beat Generation που άφησε εποχή τόσο για το περιεχόμενο όσο και το στιλ γραφής. Ο θρύλος θέλει τον Κέρουακ να ολοκληρώνει το έργο σε τρεις μόλις εβδομάδες, γράφοντας ακατάπαυστα όχι σε φύλλα αλλά σε ένα και μοναδικό ρολό χαρτιού μήκους 37 σχεδόν μέτρων, σαν να έγραφε γράμμα σε έναν φίλο και με ύφος που αντικατοπτρίζει το ρευστό αυτοσχεδιασμό της τζαζ.
Η ταινία, είχε επίσημη συμμετοχή στο 65ο Φεστιβάλ Καννών το 2012, ενώ είχαμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε και στο 18ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας Cosmote. Πρωταγωνιστούν οι: Σαμ Ράιλι (“Control”), Κρίστεν Στιούαρτ (“The Twilight Saga”), Κίρστεν Ντανστ (“Μοιραία Σχέση”), Βίγκο Μόρτενσεν (“Επικίνδυνες Υποσχέσεις”), Έιμι Άνταμς («The Fighter») και Άλις Μπράγκα (“Περί Τυφλότητος”).
09. Holy Motors του Λεός Καράξ (Γαλλία, Γερμανία – 2012)
Ένας ηθοποιός γυρίζει ταυτόχρονα περισσότερες από μία ταινίες και σε διάρκεια 24 ωρών ζει διαφορετικές ζωές μέσα από τους ρόλους του. Εγκληματίας, ζητιάνος, πατέρας, διευθυντής πολυεθνικής και τερατόμορφο πλάσμα συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται σε έναν άνθρωπο. Τον υποδύεται ο Ντενίς Λαβάρτ, για τέταρτη φορά πρωταγωνιστής σε ταινία του Καράξ. Όμως, που αρχίζει και που τελειώνει ο κάθε ρόλος και που βρίσκεται τελικά η αλήθειά του;
Δώδεκα χρόνια μετά το «Pola X», το ζωηρό παιδί του γαλλικού σινεμά, Λεό Καράξ, επιστρέφει. To “Holy Motors”, άνοιξε στις 2 Νοεμβρίου του 2012, την αυλαία του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Λεός Καράξ αφηγείται την 24ωρη σουρεαλιστική οδύσσεια του αινιγματικού κυρίου Όσκαρ στους δρόμους ενός ονειρικού Παρισιού, μέσα από ένα διαδοχικό παιχνίδι ρόλων και μεταμορφώσεων. Μία ταινία γοητευτική, αλλά ταυτόχρονα και απαιτητική από τον θεατή της.
08. Η Ζωή του Πι (Life Of Pi) του Ανγκ Λι (Η.Π.Α. – 2012)
Ο Πι, ένα δεκαεξάχρονο αγόρι από την Ινδία, μετακομίζει με την οικογένειά του στον Καναδά, μεταφέροντας μαζί και τον ζωολογικό τους κήπο. Κατά τη διάρκεια μιας τρομερής καταιγίδας όμως το πλοίο βυθίζεται και ο Πι σώζεται από θαύμα. Θα επιβιώσει πάνω σε μία σχεδία επί 227 ημέρες κάτω από αντίξοες συνθήκες, με μοναδική συντροφιά τον Ρίτσαρντ Πάρκερ, μία εντυπωσιακή τίγρη της Βεγγάλης.
Η νέα σκηνοθετική δουλειά του τιμημένου με Όσκαρ Ανγκ Λι (“Brokeback Mountain”, “Crouching Tiger, Hidden Dragon”), είναι βασισμένη στο ομώνυμο best-seller του Γιαν Μαρτέλ. Μια ιστορία θάρρους, επιμονής, έμπνευσης, μα πάνω από όλα, μία ωδή στον άνθρωπο και την ελπίδα, ιδωμένη μέσα από το καλύτερο 3D φιλμ, του 2012.
07. Ο Έρωτας του Φεγγαριού (Moonrise Kingdom) του Ουές Άντερσον (Η.Π.Α. – 2012)
Το “Moonrise Kingdom”, διαδραματίζεται στα ανοικτά των ακτών της Νέας Αγγλίας, το καλοκαίρι του 1965 και αφηγείται την ιστορία δύο δωδεκάχρονων που ερωτεύονται, υπογράφουν ένα μυστικό συμβόλαιο και ξεχύνονται μαζί, στη φύση. Ενώ οι αρχές προσπαθούν να τους συλλάβουν, ξεσπά μια φονική καταιγίδα μετατρέποντας την ειρηνική κοινότητα του νησιού σε σκέτη καταστροφή.
Ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ, Ουές Άντερσον (υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερου Σεναρίου με το «Οικογένεια Τένενμπαουμ» και Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων για το «Fantastic Mr. Fox»), συγκεντρώνει ένα εντυπωσιακό cast για την πολυαναμενόμενη νέα του ταινία, που περιλαμβάνει τους Μπρους Ουίλις, Όουεν Ουίλσον, Έντουαρντ Νόρτον, Φράνσες ΜακΝτόρμαντ, Μπιλ Μάρεϊ, Χάρβεϊ Καϊτέλ και Τίλντα Σουίντον. Πρωταγωνιστούν, οι υπέροχοι νεαροί ηθοποιοί, Jared Gilman ως Sam και η Kara Hayward στον ρόλο της Suzy, αντίστοιχα.
Το σενάριο, είναι απλό, μα ειλικρινές και μιλά κατευθείαν στην καρδιά μας. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι κλέβονται για να είναι μαζί. Τόσο απλά, τόσο απέριττα. Κι όμως, αυτό δίνεται με έναν μοναδικό, γλυκό, γοητευτικό και κατά διαστήματα, αστείο τρόπο.
06. Το όνομά μου είναι Λι (Io sono Li) του Αντρέα Σέγκρε (Ιταλία, Γαλλία – 2011)
Η Σουν Λι δουλεύει σε ένα εργοστάσιο υφασμάτων στα περίχωρα της Ρώμης, για να αποκτήσει νόμιμα χαρτιά και να μπορέσει να φέρει τον οχτάχρονο γιο της στην Ιταλία. Ξαφνικά, μετατίθεται στην Κιότζα, μια μικρή πόλη-νησί στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας, για να δουλέψει ως μπαργούμαν σε μια παμπ. Ο Μπέπι, ένας Σλάβος ψαράς, που οι φίλοι του τον φωνάζουν «ο Ποιητής», είναι θαμώνας του μαγαζιού εδώ και χρόνια.
Η συνάντησή τους είναι μια ποιητική απόδραση από την απομόνωση, ένας σιωπηρός διάλογος ανάμεσα σε κουλτούρες που είναι διαφορετικές, αλλά όχι και τόσο μακριά η μία από την άλλη. Μια οδύσσεια στην καρδιά της λιμνοθάλασσας, που είναι μαζί η μητέρα και το λίκνο της ταυτότητάς τους, που ποτέ δεν ησυχάζει. Ωστόσο, η φιλία ανάμεσα στη Σουν Λι και στον Μπέπι αναστατώνει τόσο την κινεζική, όσο και την τοπική κοινωνία, που παρεμβαίνουν σε αυτό το καινούργιο ταξίδι που μπορεί, πολύ απλά, να τους φοβίζει.
Από τις ταινίες που στιγμάτισαν θετικά το φετινό 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και που κέρδισε λίγες ημέρες μετά, το Βραβεία LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Μία ταινία επίκαιρη, που μιλά για τη φιλία, αλλά και για τα στερεότυπα που δημιουργούνται, ανάμεσα σε ξένους, εξετάζοντας παράλληλα, το δύσκολο ζήτημα της μετανάστευσης στη σύγχρονη Ευρώπη.
05. Cosmopolis του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ (Γαλλία, Καναδάς, Πορτογαλία, Ιταλία – 2012)
Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη, στο άμεσο μέλλον. Ο Έρικ Πάρκερ, ένας 28χρονος οικονομολόγος που ονειρεύεται να ζήσει σε έναν διαφορετικό πολιτισμό του μέλλοντος, βλέπει μια σκιά να ρίχνει το πέπλο της πάνω από τον γαλαξία της Γουόλ Στριτ, του οποίου είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος. Καθώς διασχίζει με το αμάξι του το Μανχάταν για να πάει να κουρευτεί στο παλιό κουρείο του πατέρα του, τα μάτια του παραμένουν κολλημένα στην ισοτιμία του Γεν. Ανεβαίνει επικίνδυνα, παρά τις προσδοκίες όλων, καταστρέφοντας τις επενδύσεις του Έρικ.
Κάθε λεπτό που περνά, ο Έρικ βλέπει την αυτοκρατορία του να ξεγλιστρά από τα χέρια του. Στο μεταξύ, άγριες διαμάχες ξεσπούν στους δρόμους της πόλης. Έντρομος καθώς βλέπει την απειλή του πραγματικού κόσμου να διαλύει το πλασματικό σύννεφο στο οποίο ζούσε, κατά τη διάρκεια της 24ωρης οδύσσειάς του, θα νιώσει την παράνοια να κλιμακώνεται. Ο Πάρκερ αρχίζει να ενώνει μεταξύ τους τα κομμάτια του παζλ που τον οδηγούν στην αποκάλυψη ενός τρομακτικού μυστικού και ίσως, της επικείμενης δολοφονίας του.
Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ («Γυμνό Γεύμα», «eXistenZ» «Crash») επιστρέφει στα οικεία του θέματα και με οδηγό το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντον Ντελίλο, σκηνοθετεί μαεστρικά ακόμα και τον Ρόμπερτ Πάτινσον, που συναντάμαι στον πρωταγωνιστικό ρόλο, πλαισιωμένο από τους Ζιλιέτ Μπινός, Σαμάνθα Μόρτον και τον πάντα έτοιμο να του κλέψει την παράσταση, έστω και στο φινάλε, Πολ Τζιαμάτι…
04. Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει (Cesare deve morire / Caesar Must Die) των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι (Ιταλία – 2012)
Η απόδοση του Ιούλιου Καίσαρα του Σαίξπηρ έρχεται στο τέλος της και οι καλλιτέχνες ανταμείβονται με ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Τα φώτα σβήνουν, οι ηθοποιοί αποχωρούν από τη σκηνή και επιστρέφουν στα κελιά τους. Είναι όλοι τους τρόφιμοι της φυλακής, ύψιστης ασφαλείας, Rebibbia στα προάστια της Ρώμης. Ένας από αυτούς σχολιάζει: «Από τότε που ανακάλυψα την Τέχνη, αυτό το κελί έχει γίνει πραγματικά μια φυλακή»…
Η κάμερα των Ιταλών δημιουργών καταγράφει την κουβέντα και τη διανομή των ρόλων, την οντισιόν, τις προετοιμασίες και εντέλει το ανέβασμα της παράστασης “Ιούλιος Καίσαρας”, με πρωταγωνιστές πραγματικούς κρατούμενους των φυλακών. Η ταινία αποτελεί μία μεταφορά γεμάτη συμβολισμούς, ένα πείραμα, ένα παιχνίδι αναμόρφωσης, ή καλύτερα, ο άκρως ιδιαίτερος τρόπος προσέγγισης της ελευθερίας, με φόντο το περιβάλλον των φυλακών.
Αν και διανύουν την όγδοη δεκαετία της ζωής τους, οι Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι εντυπωσίασαν στο φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου, κερδίζοντας την Χρυσή Άρκτο αλλά και το Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής με την ταινία τους “Ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει”.
03. Αγάπη (Amour) του Μίκαελ Χάνεκε (Αυστρία, Γαλλία, Γερμανία – 2012)
O Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι…
Το “Amour” αναδείχτηκε ο μεγάλος νικητής του 65ου Φεστιβάλ Καννών. Ο Μίκαελ Χάνεκε, ίσως, ο σπουδαιότερος αυτή τη στιγμή Ευρωπαίος Σκηνοθέτης, τρία μόλις χρόνια μετά τη “Λευκή Κορδέλα“, έκανε την έκπληξη κερδίζοντας και πάλι τον Χρυσό Φοίνικα, και καθηλώνοντας κοινό και κριτικούς με την σπαραχτική θεματική του και τις μοναδικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του. Του ογδονταδυάχρονου Ζαν Λουί Τρεντινιάν και της ογδονταπεντάχρονης Εμανουέλ Ριβά, στους ρόλους ενός αγαπημένου ζευγαριού που παρακολουθεί την κοινή ζωή του να καταρρέει όσο πλησιάζει ο Μεγάλος Αποχωρισμός.
Το “Amour” (“Αγάπη”), μπορεί να είναι, ίσως, η πιο “αργή” εν εξελίξει, ταινία στη φιλμογραφία του Μίκαελ Χάνεκε, αλλά αυτό δε μειώνει καθόλου το αισθητικό αποτέλεσμα, που βιώνει ο θεατής. Μεγάλου ατού της ταινίας, οι συγκλονιστικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών του.
02. Η Εποχή του Ρινόκερου (Rhino Season) του Μπαχμάν Γκομπαντί (Ιράν, Τουρκία – 2012)
Ο Κουρδο-Ιρανός ποιητής Σαχέλ μόλις αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από τριάντα χρόνια σε φυλακή της ισλαμικής δημοκρατίας του Ιραν. Τώρα, αυτό που τον κρατάει ζωντανό είναι η επιθυμία του να συναντήσει τη γυναίκα του, Μίνα, που εδώ και είκοσι χρόνια τον έχει για νεκρό και έκτοτε έχει μετακομίσει στην Τουρκία. Αποφασισμένος να διεκδικήσει τη ζωή που έχασε, ο Σαχέλ ξεκινά να την αναζητήσει στην Κωνσταντινούπολη. Κι ενώ το ταξίδι αυτό γίνεται και ταξίδι στο σκοτεινό παρελθόν τους, η μυστηριώδης φιγούρα ενός άντρα που τους κράτησε μακριά όλα αυτά τα χρόνια διαφαίνεται στον ορίζοντα…
Ότι πιο όμορφο, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω, στο φετινό 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η εντυπωσιακή Μόνικα Μπελούτσι υποδύεται τη Μίνα, την σύζυγο ενός φυλακισμένου ποιητή, που μεταναστεύει στην Κωνσταντινούπολη μετά από 10 χρόνια εγκλεισμού και αφού πιστεύει πως ο άντρας της είναι νεκρός. Εκπληκτική φωτογραφία και σκηνοθεσία, σε μία βαθιά πολιτική αλλά και συμβολική ταινία, που είναι βασισμένη στα ημερολόγια του Ιρανού ποιητή Σαντέγκ Καμανγκάρ.
01. Λώρενς Για Πάντα (Laurence Anyways) του Ξαβιέ Ντολάν (Καναδάς, Γαλλία – 2012)
O 35χρονος Λοράνς κατοικεί στον Καναδά την δεκαετία του 80. Είναι καθηγητής λογοτεχνίας και ζει ευτυχισμένος με την κοπέλα του, Φρεντ. Όλα κυλούν αρμονικά, μέχρι τη στιγμή που ο Λοράνς ανακοινώνει στη Φρεντ πως θέλει να ζήσει ως γυναίκα. Φοράει λοιπόν ένα ταγιέρ, βάζει μεϊκ-απ και ξεκινάει μια νέα ζωή, σε έναν κόσμο εντελώς απρόθυμο να αποδεχτεί την διαφορετικότητά του.
Ο Ξαβιέ Ντολάν, μετά το «I Killed My Mother» (2009) και το Heartbeats (2010), επιστρέφει με την τρίτη του, μεγάλου μήκους ταινία και αυτή τη φορά επιλέγει, πέρα από ένα μικρό cameo, να μην έχει κάποιο πρωταγωνιστικό ρόλο, ο ίδιος. Και η τρεις του ταινίες, είναι χαρακτηριστικό, ότι έχουν βραβευτεί στις Κάννες, με το «Laurence Anyways», να κερδίζει φέτος το Βραβείο Queer Palme, του Φεστιβάλ.
Μία ταινία, που δυστυχώς ακόμα δεν έχει τύχει «κανονικής» διανομής, στη χώρας μας, αλλά παρόλα αυτά, είχαμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε σε έναν κατάμεστο Δαναό, στο πλαίσιο του 18ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας Cosmote.
Ένα φιλμ, που υμνεί τη διαφορετικότητα, αλλά ουσιαστικά είναι μία σπαρακτική κραυγή, στο δικαίωμα της επιλογής και της προσωπικής ελευθερίας του καθενός μας. Ο Ξαβιέ Ντολάν, δε διστάζει να αναμετρηθεί χωρίς φόβο με την προβληματική του φύλου και την 80s νοσταλγία και να βγει εν τέλει νικητής, χαρίζοντας μας ένα μοναδικό αριστούργημα…
Αυτές λοιπόν είναι οι δέκα αγαπημένες μας ταινίες για το 2012, και οι δωδεκάδα που σας υποσχεθήκαμε θα συμπληρωθεί βέβαια, με ένα animation κι ένα ντοκιμαντέρ:
11. Frankenweenie του Τιμ Μπάρτον (Η.Π.Α. – 2012)
Αφού έχασε αναπάντεχα τον αγαπημένο του σκύλο Σπίθα, ο μικρός Βίκτωρ επιστρατεύει την επιστήμη για να επαναφέρει στη ζωή τον καλύτερο του φίλο, μόνο που θα προκύψουν μερικές περίεργες, καταστάσεις . Ο Βίκτωρ προσπαθεί να κρύψει το νέο του εγχείρημα, αλλά όταν ο Σπίθας το σκάει, οι συμμαθητές, οι δάσκαλοι κι ολόκληρη η πόλη τον αντιμετωπίζει σαν τέρας…
Το «Frankenweenie», είναι το animation που μας κέρδισε περισσότερο από την χρονιά που φεύγει. Ένα ακόμα υπέροχο δείγμα σκοτεινού παραμυθιού, τρυφερής νοσηρότητας και αδυναμίας στον διαφορετικό, τον αλλόκοτο κόσμο των μοναχικών και ονειροπόλων ψυχών με τα πελώρια μάτια και τους μαύρους κύκλους. Είναι μια ασπρόμαυρη ιστορία αγάπης για το genre του τρόμου, μια τρισδιάστατη ερωτική επιστολή στην παραδοσιακή τεχνική της κινούμενης κούκλας με την υπογραφή του πιο ρομαντικού, goth και φανατικού οπαδού της μεγάλης ανατριχίλας, αυτής που προκαλεί το εύστοχο μαύρο χιούμορ. Ο λόγος βέβαια, για τον Τιμ Μπάρτον.
12. Αυτό Δεν Είναι Μια Ταινία (This Is Not A Film) των Τζαφάρ Παναχί, Μοτζτάμπα Μιρταχμασμπ
Έχουν περάσει μήνες από τότε που ο Jafar Panahi, βρίσκεται στη φυλακή, περιμένοντας μια απόφαση από το δικαστήριο εφέσεων. Απεικονίζοντας μια μέρα από τη ζωή του, οι Panahi και Mojtaba Mirtahmasb προσπαθούν να απεικονίσουν τις στερήσεις που δεσπόζουν στο σύγχρονο ιρανικό κινηματογράφο και όχι μόνο.
Σε μια χρονιά, με πολλά και καλά ντοκιμαντέρ, είχα την ευκαιρία να καλύψω, ένα από τα σημαντικότερα Φεστιβάλ του χώρου, ο λόγος βέβαια για το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που διεξήχθει τον Μάρτιο. Εκεί λοιπόν είχα τη δυνατότητα να απολαύσω αυτό το υπέροχο φιλμ, για έναν δημιουργό, εγκλωβισμένο από το καθεστώς του Ιράν, για τον οποίο η 7η Τέχνη και η ανάγκη έκφρασης, μέσω αυτής, είναι μία διαδικασία απαγορευμένη…
Όσο για το τυχερό 13άρι, με τις ταινίες της χρονιάς που σας υποσχέθηκα στους τίτλους έναρξης αυτού του αφιερώματος, το κράτησα επίτηδες για τον Ελληνικό Κινηματογράφο, μαζί με την ευχή το 2013, να πάει όσο μπορεί καλύτερα. Και μπορεί τα ευχάριστα νέα να μας έρχονται από τη Μ.Βρετανία, όπου η εφημερίδα Guardian, επέλεξε μέσα στις δέκα καλύτερες ταινίες του 2012, τις «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου, όμως στη χώρα μας, είχε πάρει διανομή ήδη από το 2011, οπότε δε θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στο συγκεκριμένο αφιέρωμα. Επιλέγουμε όμως μία εξίσου καλή ταινία που είναι:
13. Άδικος Κόσμος του Φίλιππου Τσίτου (Ελλάδα – 2011)
Ο Σωτήρης είναι προανακριτής της Αστυνομίας. Μια μέρα αποφασίζει να γίνει δίκαιος. Θα αθωώνει όλους αυτούς που έπεσαν στο έγκλημα επειδή δεν είχαν “στον ήλιο μοίρα”. Στην προσπάθειά του να σώσει έναν ακόμα αθώο, σκοτώνει από λάθος έναν άνθρωπο. Η Δώρα είναι η μοναδική μάρτυρας στο έγκλημα. Η Δώρα είναι ο άνθρωπος του οποίου τη βοήθεια χρειάζεται ο Σωτήρης. Και ενώ δεν της περισσεύει η συμπόνια, ο Σωτήρης την νιώθει σαν τον μοναδικό του σύμμαχο. Η «άδικη» Δώρα θα σώσει τον «δίκαιο» Σωτήρη; Και ο έρωτας; Τι κάνουμε τώρα με τον έρωτα;
Ο “Άδικος Κόσμος” είναι μια γλυκόπικρη κωμωδία για το πως οι άνθρωποι αδικούν ο ένας τον άλλο επειδή είναι δυστυχείς. Είτε από αδυναμία όπως ο Σωτήρης (Aντώνης Καφετζόπουλος), είτε από ανάγκη όπως η Δώρα (Θεοδώρα Τζήμου ). Οι ήρωες της ιστορίας βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην ίδια παγίδα, ανέχονται μια ζωή που δεν τους αρέσει και θα ήθελαν μια άλλη που δεν ξέρουν καν πως μοιάζει. Κάθε ήρωας θεωρεί τον εαυτό του δίκαιο, κάτι το οποίο όμως, αδικεί κάποιον άλλο, συνάνθρωπό τους. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, είναι για άλλη μια φορά, πολύ καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έχοντας άξιους συμπαραστάτες στο πλευρό του, τους Θεοδώρα Τζήμου και Χρήστο Στέργιογλου.
Αξίζει να σημειώσουμε, ότι ο “Άδικος Κόσμος”, είχε πρωταγωνιστήσει στα τελευταία βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου συγκεντρώνοντας τέσσερα βραβεία, ανάμεσά τους και αυτό της Καλύτερης Ταινία, ενώ υπήρξε και η πρόταση της χώρας μας για συμμετοχή στις διαδικασίες της 85ης διοργάνωσης για το βραβείο Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Κάπως έτσι λοιπόν ολοκληρώνεται η Κινηματογραφική Ανασκόπηση του 2012. Σας εύχομαι, υγεία και ευτυχία, για το νέο έτος και ελπίζω το 2013 να είναι μία χρονιά με καλές ταινίες. Αν μη τι άλλο, στους δύσκολους αυτούς καιρούς, περισσότερο από ποτέ, είναι φανερό, ότι η Τέχνη και κατά συνέπεια και ο Κινηματογράφος, δεν αποτελούν πολυτέλεια, αλλά αναγκαιότητα και δυνατότητα έκφρασης. Καλές σας προβολές…
TheCinefreak 