Η ταινία παρακολουθεί τους τελευταίους τέσσερις μήνες της ζωής ενός από τους πιο σημαντικούς προέδρους της Αμερικής, του Αβραάμ Λίνκολν. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ σκηνοθετεί τον (δύο φορές βραβευμένο με Όσκαρ ερμηνείας) Ντάνιελ Ντέι-Λιούις σε ένα συναρπαστικό θρίλερ, που εξετάζει τη σύγκρουση ανάμεσα στον Λίνκολν και τους ισχυρούς άνδρες του υπουργικού συμβουλίου του, στην προσπάθειά του να τερματίσει την πιο αιματοβαμμένη σύγκρουση της χώρας, τον Εμφύλιο Πόλεμο, και παράλληλα, να αλλάξει τον ρου της ιστορίας βάζοντας τέλος στη δουλεία, επαναφέροντας την Ένωση της Αμερικής.
Το αδιαφιλονίκητο φαβορί των φετινών Όσκαρ, δεν είναι τυχαία το πιο πολυαναμενόμενο φιλμ του 2013, καθώς έχει ήδη αποσπάσει μια Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας (Ντάνιελ Ντέι-Λιούις), ενώ κέρδισε και την εμπιστοσύνη των Ενώσεων Κριτικών Κινηματογράφων, καθώς συγκεντρώνει φέτος, τις περισσότερες (12) υποψηφιότητες για Όσκαρ, στις κατηγορίες: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, α ανδρικού ρόλου (Ντάνιελ Ντέι Λούις), β ανδρικού (Τόμι Λι Τζόουνς), β γυναικείου (Σάλι Φιλντ), διεύθυνση φωτογραφίας, ενδυματολογίας, μοντάζ, μουσικής, καλλιτεχνικής διεύθυνσης και μιξάζ.
“Αν η δουλεία δεν θεωρείται λάθος, τότε τίποτα δεν είναι λάθος”
Αβραάμ Λίνκολν (Δεκέμβριος 1865)
Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο της Ντόρις Κιρνς Γκούντγουιν «Team of Rivals», το οποίο αφηγείται τις τελευταίες εβδομάδες της ταραχώδους ζωής, ενός από τους πιο σημαντικούς προέδρους της Αμερικής, του Αβραάμ Λίνκολν, πριν από τη δολοφονία του. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ φωτίζει τις πιο επικίνδυνες και αποκαλυπτικές στιγμές του Αμερικανού ηγέτη, σε μια περίοδο όπου η σκοτεινή πλευρά της δουλείας ανυψώνεται και η χώρα οδηγείται σε απίστευτες καταστροφές από τον πόλεμο.
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, παρουσιάζει ένα ανθρώπινο δράμα, μέσα από το οποίο ο Λίνκολν όχι μόνο προσπαθεί να δώσει ένα τέλος στον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο αλλά μάχεται ταυτόχρονα να περάσει την 13η Τροπολογία σχετικά με τη μόνιμη κατάργηση της δουλείας. Μια πράξη αληθινής εθνικής τόλμης μέσα από την οποία θα πρέπει να καταθέσει όλες του τις δυνάμεις, ψυχικές και ηθικές, γεγονός που θα τον μετατρέψει σε θρύλο. Θα καταπιαστεί με τις επιπτώσεις των πράξεών του στον κόσμο και σε αυτούς που αγαπά.
Αυτό που κρύβεται από πίσω είναι αυτό που νοιάζει τον Λίνκολν. Να πείσει, δηλαδή, τον αμερικανικό λαό και αυτούς που απαρτίζουν την κυβέρνησή του, που έχουν αντίθετη γνώμη, να αλλάξουν πορεία και να στοχεύσουν ψηλότερα προς ένα καλύτερο δρόμο για το μέλλον της Αμερικής κι όχι μόνο.
Η ταινία πήρε σάρκα και οστά μέσα από το πολυεπίπεδο σενάριο του βραβευμένου με Πούλιτζερ, Τόνι Κάσνερ, την άκρως ανθρώπινη αφήγηση του Σπίλμπεργκ και την εξαιρετική ερμηνεία του Ντάνιελ Ντέι–Λιούις, που ηγείται ενός ολοκληρωμένου καστ ηθοποιών, ενώ καλεί το κοινό να εισχωρήσει απευθείας στην καρδιά και την ψυχή του Λίνκολν, μιας προσωπικότητας ακατέργαστων αντιθέσεων και σπουδαίων επιτευγμάτων. Αστείος και σοβαρός, ευχάριστος αφηγητής, δυνατός και δαιμόνιος αρχηγός και ταυτόχρονα ευαίσθητος πατέρας, αλλά στη σκοτεινότερη στιγμή για το έθνος του, όταν οι καιροί απαιτούν τον καλύτερο εαυτό του καθενός, ο ηγέτης Λίνκολν αναζητά εντός του την αιώνια και άφθαρτη εκδοχή του χαρακτήρα του.
Μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, ο ιστορικός χαρακτήρας του Αβραάμ Λίνκολν, κατάφερνε πάντα να συγκεντρώνει στοιχεία που τον τοποθετούσαν ανάμεσα στα παγκόσμια σύμβολα ελπίδας, ισότητας και ελευθερίας. Ο «συνετός εξουσιαστής», που καταρρίπτει την παραδοσιακή έννοια της εξουσίας και καταφέρνει να συμμετάσχει στη λαϊκή φαντασίωση της ισονομίας κοιτάζει κατάματα το ενδεχόμενο κατάργησης του μεγάλου πειράματος της Αμερικανικής Ένωσης, ανακαλύπτοντας ότι οι ελαττωματικοί, πολύπλοκοι άνθρωποι μπορεί να καταφέρουν το ακατόρθωτο, και να εμπνεύσουν ακόμη και εκείνους που έχουν παγιδευτεί στον πόλεμο και στις σκοτεινές κληρονομιές. Όραμά του, να εμφυσήσει την ελπίδα για οικουμενική ενότητα στους υπόλοιπους συνανθρώπους αλλάζοντας τον ρου της ιστορίας προς νέα μονοπάτια ξεκάθαρα και προσιτά.
«Πάντα ήθελα να διηγηθώ την ιστορία του Λίνκολν. Είναι μια από τις πιο συναρπαστικές μορφές ολόκληρης της ιστορίας και της ζωής μου», λέει ο Σπίλμπεργκ. «Θυμάμαι τον εαυτό μου γύρω στα τέσσερα ή πέντε, που πρωτοείδα το Lincoln Memorial και ήμουνα τρομερά εντυπωσιασμένος από το μέγεθος αυτού του αγάλματος που κάθεται στην καρέκλα και καθώς πλησίαζα πιο κοντά, με είχε αιχμαλωτίσει το πρόσωπό του. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή, έχοντας με αφήσει να αναρωτιέμαι για αυτόν τον άνθρωπο που καθόταν εκεί ψηλά. Όσο περισσότερα μάθαινα σχετικά με τον Λίνκολν, αυτή η αίσθηση της έκπληξης όλο και μεγάλωνε. Ο Λίνκολν καθοδήγησε τη χώρα κατά τη διάρκεια της χειρότερης περιόδου, επέτρεψε στα ιδανικά της Αμερικανικής δημοκρατίας να επιζήσουν και επιβεβαίωσε το τέλος της δουλείας. Αλλά ήθελα να κάνω μια ταινία που θα δείξει πόσο πολύπλευρος ήταν ο Λίνκολν. Ήταν πολιτικός, στρατιωτικός αρχηγός, και ταυτόχρονα πατέρας, σύζυγος και άντρας, ο οποίος πάντα έψαχνε βαθιά μέσα του.»
Αποκαλύπτοντας τις τελευταίες ημέρες του Λίνκολν μέσα από τις πιο ηλεκτρισμένες και έντονες συζητήσεις, πολιτικές μηχανορραφίες, οικογενειακούς δεσμούς, αλλά και προσωπικούς φόβους και ελπίδες, ο Σπίλμπεργκ και ο Κάσνερ ξετύλιξαν τη συναρπαστική φύση, μιας εκ των μεγαλύτερων μαχών της δημοκρατίας.
Το μειονέκτημα του «Λίνκολν»; Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ επέλεξε πολύ έξυπνα να ασχοληθεί με τη βιογραφία, ενός από τους κορυφαίους Αμερικανούς Προέδρους, αλλά αυτό που βλέπουμε ουσιαστικά, είναι μία αγιογραφία του Αβραάμ Λίνκολν. Η άλλη άποψη, δεν ακούγεται ποτέ, γεγονός βέβαια που δεν πτόησε τα 5.783 επίσημα μέλη της Ακαδημίας Κινηματογράφου, Τεχνών και Επιστημών της Αμερικής, να τον χρίσουν φαβορί των Όσκαρ, χαρίζοντας στη ταινία, μία ντουζίνα (12) υποψηφιότητες.
Και βέβαια, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για αυτό. Η ταινία είναι τεχνικά άρτια και στην προσπάθεια του αυτή, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, επιλέγει να συνεργαστεί με τους αγαπημένους του συνεργάτες, τον Γιάνους Καμίνσκι στη διεύθυνση φωτογραφίας, τον Μάικλ Καν στο μοντάζ, τον Ρικ Κάρτερ στα σκηνικά, την Τζοάνα Τζόνστον στα κοστούμια και φυσικά τον αγαπημένο του Τζον Γουίλιαμς στη μουσική της ταινίας.
Στο cast της ταινίας, εκτός από τον επαρκή Ντάνιελ Ντέι-Λιούις στον πρωταγωνιστικό ρόλο (ο οποίος αν στις 24 Φεβρουαρίου, κερδίσει το Όσκαρ, θα γίνει ο μοναδικός ηθοποιός που θα έχει καταφέρει κάτι τέτοιο, στα 85 χρόνια του θεσμού), επάξια στέκονται δίπλα του, η Σάλι Φιλντ και ο βετεράνος ηθοποιός, Τόμι Λι Τζόουνς, ενώ ο νεαρός Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, μπορεί να έχει μικρό ρόλο, αλλά είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι το 2012, κατάφερε να συμμετέχει, εκτός από το «Lincoln», σε ακόμα δύο, εντυπωσιακά blogbuster, το «Looper» και το «The Dark Knight Rises».
Εν τέλει, το «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, είναι μία καλή ταινία, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορείς να έχεις την απαίτηση να μάθεις ιστορία, από τα φιλμ του Hollywood και δυστυχώς, οι φετινές ταινίες που θα διεκδικήσουν τα Όσκαρ, μας το υπενθυμίζουν, πολλάκις…
Έτος: 2012 | Xώρα: Η.Π.Α. | Διάρκεια: 150 λεπτά | Σκηνοθεσία: Steven Spielberg | Σενάριο: Tony Kushner, Doris Kearns Goodwin | Παίζουν: Daniel Day-Lewis, Sally Field, Tommy Lee Jones
TheCinefreak 